Colosseum

Kagan Üngör is een kickbokser, zwaargewichtkampioen. Hij glijdt in zijn zwarte BMW door de nacht, over de snelweg, na een kickboksgala in Limburg. Zijn gezicht is opgezwollen, zijn knokkels zijn beurs. Op de autoradio hoort hij de radiocommentatoren het zojuist door hem gewonnen gevecht nabespreken. Zij tonen echter geen belangstelling voor zijn prestaties in de ring, maar wel voor zijn recente keuze om toch onder de Nederlandse vlag te vechten, nadat hij eerder voor Marokko uitkwam.

Kagan is het zat; de radio gaat uit, zijn roodgloeiend staande mobieltje ook. Weg met die zooi. Plots beschadigt hij zijn bolide aan de vangrails. Hij ziet zich genoodzaakt om snel uit te sorteren en de snelweg te verlaten, een voor hem onbekende provinciale gemeente inrijdend, in het holst van de nacht. Met zijn loshangende bumper over de grond slepend, rolt hij af op de enige verlichte plek in het piepkleine dorp, de lokale kroeg. Wanneer Kagan het café inloopt, valt alles letterlijk stil. De stamgasten, uitsluitend blanke mannen van uiteenlopende leeftijden, houden spontaan op waar ze mee bezig zijn en volgen met een wantrouwige belangstelling Kagan’s ongemakkelijke gang naar de bar. Zelfs de barman kan enige tegenzin om Kagan te bedienen niet verbergen. De plotselinge verandering in energie die Kagan’s binnenkomst teweeg heeft gebracht in de kroeg is haast tastbaar.

Een ietwat aangeschoten man van middelbare leeftijd, Faas, benadert hem; hij blijkt vriendelijk, doch direct, wat Kagan wel kan waarderen, evenals zijn vaderlijke houding. Bovendien lijkt de amicale boer een beetje de angel uit de aanvankelijke xenofobie te halen met zijn warmbloedige opstelling. Kagan en de boer drinken biertjes, het lijkt goed te gaan en hij vergeet  eventjes de zorgen met betrekking tot zijn carrière. Wanneer hij zichzelf in spiegel op het toilet in de ogen kijkt, besluit hij weer contact te zoeken met de buitenwereld. Hij beslist dat hij dan ook beter weer kan opstappen, maar voelt zich duizelig worden. De sfeer slaat om en hij wordt overmeesterd door de mensen in het café.

Koud, nat gras. Kagan ontwaakt in de donkere en gure buitenlucht, midden op een in duisternis gehulde grasakker. Plots schieten er in een ruime cirkel om hem heen meerdere sterke koplampen aan; het zijn tractoren, die tezamen een arena-achtige constructie vormen. Op en rondom de tractoren staan tientallen provincialen te joelen en te tieren. Kagan kruipt overeind, hij draagt enkel nog zijn spijkerbroek. Hij blijkt niet alleen in de ring. Een grote donkere gestalte beweegt zich tussen de lichten door. Kagan’ s hart klopt in zijn keel als hij door begint te krijgen wat er vanuit het donker op hem afstormt. Een wilde, zwarte stier is bij hem de cirkel ingedreven! Het beest is woest, al ruimschoots geagiteerd door prikken van de extatische boeren, die brullen als de onderbuik van opgevoerde voetbalhooligans. Het beest zet de aanval in. Kagan vermant zich en zet zich schrap. De stier nadert, hoorns vooruit. Kagan balt zijn vuist, zet een stap opzij en haalt uit. Zwart.